taniec modliszki

co za bal i szalone dans macabre...

żarłoczna konsumpcja czekoladowej nocy

ale miło potańczyć straceńczo na krawędzi przepaści pod ostrzałem spojrzeń. Niech się dzieje co chce, chociaż nie można do końca odciąć się od tego co było, to dajmy sobie chwilę luzu, tańczmy, choćby i fałszywie, zdradliwie i niesprawiedliwie. Czas filozofowania przyjdzie potem, za jakieś trzy tygodnie będziemy mogły się tym martwić, a na razie nic ważnego, trochę pustego śmiechu w przestrzeń i spoconych od biegu włosów.

nic ponad maski uśmiechów, które przecież bardziej kojarzą mi się z kłamstwem właśnie, jakimś zdenerwowaniem niż rzeczywistą radością, nie wspominając już o szczęściu.

nic ponad makijaże i nieprawdziwe pożyczone urody modliszek. Na chwilę ja jestem tobą, a ty nikim, bo stoisz na balkonie i jesteś tylko chmurą cząsteczek nic już nieznaczącą, bo wmawiam sobie obojętność w tych słoniowatych piruetach, tańcach driadycznych dziewcząt, w tych brokatach i czerniach. Ja jestem tobą i sobą i syntezą wszystkich antytez i kpię przez chwilę z Hegla, z wszystkich onirycznych mglistych bredni, bo przez chwilę pozwalam sobie być całkowicie sobą taką jaka byłam, a przepadłam bez wieści wychodząc dnia pewnego z domu i wracając po godzinie uboższa o jakiś dwa lata życia, które się jednym słowem przekreśla.

emocjonalna gorączka i trochę śniegu

a to wszystko niepotrzebne i złe, wściekłe na siebie i przemęczone życiem, bo jak wiadomo, zawsze będziesz z tym sam
dlatego oddaję się swemu wspaniałemu szaleństwu samotnie i jest mi tak dobrze jak nigdy, bo stan intencjonalny który wmawiam sobie po raz kolejny  nic nie ma wspólnego z wspólnotami i z parami nawet, jest tylko jedno moje egoistyczne niepodzielne JA.
Niech żyją hedoniści!