blue, blue...

Jonatan z Kolumbii i olejek z pomarańczy. ha, ha...

Czemu moje kartki giną bez wieści w świecie?

miłoszomania...

Kleist und Vogel

wyśrodkowuję tekst i gubię się w tłumie- perwersyjna przyjemność nieposiadania ciała, gdy twoim ciałem jest poruszająca się chaotycznie masa. Wychodzę z piekła do piekła tracąc rachubę i skale, gdzie gorzej. Wszędzie tak samo- przenoszę złote góry za chwilę samotności i ciszy.

Wciąż zaskakuje mnie ludzka nienawiść do minimalizmu- tworzenie problemów w najbłahszych nawet rzeczach. Okazuje się że nie ma ucieczki z piekielnego kręgu niedogodności- stoję w kolejce i pocę się o dwadzieścia minut dłużej niż to konieczne. Popycham i jestem popychana na chodniku który jest za wąski nawet jak na tak małe miasto. Spotykam osobę, która ewidentnie chce robić na złość mnie i sobie. Złorzecząc w duszy sama staję się jej odbiciem- nie ma luster moralnych, chyba ze w starych powieściach. "Ludzie ludziom..." i tak dalej.

To się nie może skończyć dobrze. Salony jesienne i filozofie fryzur. Jedyny człowiek z białą brodą zachowuje względny spokój w tym horrorze, choć nie mam pewności, czy nocami nie krzyczy w poduszkę. Kto wie... w jego wieku...

Idiotyczne pomysły na jeszcze większe ośmieszenie siebie- wszyscy "musimy" brać w tym udział dla jakiejś abstrakcyjnej idei zbawienia którego nie będzie, bo nawet nie wyobrażam sobie, jak to miałoby wyglądać. Ustalmy raz na zawsze: te trąby i liczby to ściema.

"Naprawdę ważnie nie jest pytanie dlaczego ludzie odbierają sobie życie. Naprawdę ważne jest pytanie: dlaczego większość tego nie robi"

miał za sobą światło

odzywają się do mnie ludzie zapomniani, ale nie po to, żeby pogadać, raczej mieć pretekst do wyrzucenia z siebie dumy i radości z własnych sukcesów. Bardzo rzadko zdarza się ostatnio rozmowa- niby pijemy tę samą noc z jednego kartonowego pudełka, a jednak jesteśmy oddaleni o lata świetlne i żaden magiczny napój nas nie połączy. Dlatego tak ważne są chwile porozumienia- trzeba je wykorzystać do ostateczności. Ciągłe rozdrapywanie tych samych ran zamiast budowania pewności, że będzie lepiej- może tak właśnie wolę, może to mój sposób. Próbuję przekonać samą siebie, ze to wszystko jest coś warte, że nie jesteśmy tylko zwierzętami. 

Hm, powiedzmy.

nie mogę myśleć o niczym innym. Zdjęcie, jedno jedyne, które jest dowodem istnienia gdzieś tam... i jeszcze ten fotograficzny temat i beznadziejnie naturalistycznie biologizujące wszystko książki. może jest jakaś szansa... a jeśli fotografia kłamie? jeśli to żaden dowód?

ech, zaczytany Tarzanie...

Tarzan?!

ha, tak coś czułam, to wszystko było zbyt znajome, jakby wyjęte z jakiejś bajki, przekopiowane wręcz. I oto objawia mi się Tarzan z białą książką w środku normalnego dnia. I wszystko jasne: Tarzan i Jane.

100 % zgodności rysopisu (hm, tak przypuszczam). O ile wiem, Tarzan nie umiał czytać, przynajmniej do momentu poznania Jane. Czyli można odetchnąć- nie uciekł z kreskówki.

Jak można być tak beznadziejnie identycznym?!

czysta relacja

konkluzja której wysnucie zajęło mi trzy tygodnie, a właściwie jakieś sześć godzin na przestrzeni tych tygodni: świat jest nieuleczalnie chory. Nie ma recepty. Nie tylko ja tak myślę i może jest to jedyne pocieszenie.

świetliste plamy na zielonej podłodze w zielonej sali z zielonym biurkiem. I tak się składa, ze mam zieloną koszulę z zieloną broszką i wszystko jest przez chwilę bardziej zielone niżbyśmy się spodziewali po takim świetlisto złotym dniu zakurzonym. I czyż to nie piękne że w absurdzie jednak można spotkać Kogoś? Może tylko na chwilę, może by zrozumieć, że nic nie pomoże. 

Plan skromny. Ale może się powieść. 

Słucham znowu Studni- błogość.

nie chce mi się

en-en

Niech będzie i tak. Kraków- morderca dwu map, pożeracz kluczy i serc. Pierwszy lepszy pociąg. Teraz. Zaraz.

zdrowy rozsądek? poszedł na chorobowe.

nie wiem gdzie cię spotkać!

"istnienie Boga który sam już siebie nie rozumie ale pamięta że

trzeba ciągle sprawdzać wytrzymałość człowieka i zawsze zostawiać mu 

jakieś nic niby nic ale ratunkowe"

ta... właśnie 24 godziny temu straciłam jedyną w życiu i niepowtarzalną okazję rozmowy z własnym snem. Kraków, Kraków...niech to szlag! Jedna mała decyzja zaważyła na niezdecydowaniu i braku działania. Nigdy tego nie wybaczę temu, kto tak tym wszystkim kierował- w takich chwilach absolutnie potrzebuję winowajcy innego niż ja sama. Niech to wszystko okaże się znowu tylko snem, żebym mogła tu w swoim jeszcze miejscu normalnie żyć.

Albo... niech stanie się to, co stać się miało tam, raz a porządnie. To czego nie mogłam z siebie wydusić, co wisiało nad targiem jak burzowa chmura pomimo upału.Niewymawialne jednodniowe sny, a domysłów na pół
 roku... smutno mi i niewybaczalnie!

 (zdjęcia robione z rozpaczy nie mają prawa wyjść dobrze)

jak odnaleźć człowieka bez imienia?

nawet fejsbuk tego nie potrafi!